تا خدا نخواهد

تا خداوند نخواهد برگی از درخت نمی افتد ، تا خداوند نخواهد هیچ اتفاقی نمی افتد ، تا خداوند نخواهد هیچ مولودی متولد نمی شود ، هیچ انسانی از دنیا نمی رود ، هیچ کاری به سرانجام نمی رسد ، و اگر خداوند بخواهد کاری انجام شود ، هیچ چیز و هیچ کسی نمی تواند مانع انجام آن شود ، قدرت او فوق هر قدرتی است و خواست او برتر از هر خواسته ای است ، هیچکس نمی تواند بر خدا پیشی بگیرد ، هیچکس نمی تواند از تحت سلطنت و سُلطه ی الهی خارج شود ، هیچ چیز و هیچ کسی از علم و اطلاع او ، نمی تواند پنهان گردد ، او بر هر چیز احاطه دارد و همه چیز تحت نظارت اوست ، او اگر بخواهد کاری صورت پذیرد ، اگر عالم و آدم ، جمع شوند نمی توانند جلوی آن را بگیرند و اگر نخواهد کاری اتفاق بیفتد ، اگر همه جمع شوند ، که آن کار انجام شود ، تلاش آنان بی نتیجه خواهد بود ، از این رو ، فقط او را می خوانیم و از او یاری می جوییم و یقین داریم که او هرچه بخواهد خیر است و صلاح بنده در آن می باشد .

معنای زندگی

زندگی با اعتقاد به خداوند معنا پیدا می کند ، کسیکه به خداوند اعتقادی ندارد و یا اعتقاد او به خداوند ضعیف است ، زندگی را فقط در دایره ی مادیات و خوردن و خوابیدن و ... منحصر می داند ، لذا تمام همّ و غمّ او فقط همین دنیا است ، و چون دنیا دائم در فراز و نشیب است ، هر زمان که گرفتار شود و در تنگنا قرار گیرد ، امید خود را از دست می دهد و معنایی برای زندگی کردن نمی بیند ، امّا کسیکه به خداوند اعتقاد دارد ، برای زندگی کردن خود ، هدف و علتی دارد ، و تفسیر خاصی از ناملایمات دنیا دارد و همه ی آنها را بر اساس حکمتی می بیند ، لذا در تنگنا های زندگی امید خود را به خداوند از دست نمی دهد ، و با آفریدگار خویش به راز و نیاز می پردازد ، و دوای درد خود را از خدای خود طلب می کند .

دعا می کنیم چون ...

ما دعا می کنیم ، چون به دعا کردن و در خواست از خداوند نیازمندیم ، و اگر کسی دعا نمی کند ، دلیل بر آن نیست که نیازی ندارد ، بلکه یا نیاز های خود را احساس نمی کند و یا توجّه ای به فقر وجودی خود ندارد ، و در حقیقت خود را از یک ظرفیت بزرگ معنوی که ارتباط با خداوند است محروم نموده ، و خویشتن را از فیوضاتی که از این راه می تواند به آن دست پیدا کند ، بی بهره نموده است ، در حقیقت چنین شخصی مانند کسی می ماند که سرمایه و گنجی بزرگ در کنار اوست و به علت نا آگاهی ، از آن استفاده نمی کند ، و از آنجایی که دعا کردن ، نوعی ارتباط با خداوند است ، دسترسی به آن نیز بسیار آسان است و با یک توجّه قلبی به خداوند ، این ارتباط حاصل شده و پس از آن است که انسان می تواند نیاز های خود را با خالق خویش در میان گذارد ، هر چند که خداوند از تمام نیاز های بندگان خویش آگاه است ولی ، خود خواسته که بندگانش او را بخوانند و از این طریق با او مرتبط شده و به قُرب او دست یابند .

برای یکدیگر دعا کنیم !

عالم خلقت ، عالم اسباب و علل است ، و هیچ اتفاقی در این عالم بدون دلیل اتفاق نمی افتد ، هر چند ما از بسیاری از علت ها ، با خبر و آگاه نیستیم ، لذا به این حقیقت ایمان داریم که پدیده های کوچک و بزرگی که در این دنیا به وقوع می پیوندد ، تابع یک سری از علل  است که فقط خداوند از آنها با خبر است ،  ایمان به چنین حقیقتی ، برای ما در هنگام سختی ها و ودشواری های زندگی ، نوعی آرامش معنوی را به ارمغان می آورد ، خیلی از ما وقتی با یکدیگر روبرو می شویم ، به یکدیگر التماس دعا می گوییم ، هر چند ممکن است ما از کنار چنین سخنی به آسانی عبور کنیم و آن را خیلی جدّی نگیریم ، ولی در واقع ، گاه دعا کردن برای شخصی مشکل او را برطرف می کند ، هر چند طرف مقابل نمی داند ، چگونه مشکلش برطرف شده و یا حتی دعا کننده ، نداند که بر اثر دعای او ، گشایشی در کار دیگران ایجاد گردیده است ، لذا شایسته است که دعا کردن در حق دیگران را کوچک نشماریم ، که چه بسا دعای ما به لطف خداوند در حق آنان ، نتیجه دهد .

التماس دعا !