ما دعا می کنیم ، چون به دعا کردن و در خواست از خداوند نیازمندیم ، و اگر کسی دعا نمی کند ، دلیل بر آن نیست که نیازی ندارد ، بلکه یا نیاز های خود را احساس نمی کند و یا توجّه ای به فقر وجودی خود ندارد ، و در حقیقت خود را از یک ظرفیت بزرگ معنوی که ارتباط با خداوند است محروم نموده ، و خویشتن را از فیوضاتی که از این راه می تواند به آن دست پیدا کند ، بی بهره نموده است ، در حقیقت چنین شخصی مانند کسی می ماند که سرمایه و گنجی بزرگ در کنار اوست و به علت نا آگاهی ، از آن استفاده نمی کند ، و از آنجایی که دعا کردن ، نوعی ارتباط با خداوند است ، دسترسی به آن نیز بسیار آسان است و با یک توجّه قلبی به خداوند ، این ارتباط حاصل شده و پس از آن است که انسان می تواند نیاز های خود را با خالق خویش در میان گذارد ، هر چند که خداوند از تمام نیاز های بندگان خویش آگاه است ولی ، خود خواسته که بندگانش او را بخوانند و از این طریق با او مرتبط شده و به قُرب او دست یابند .
