۰۱
تیر ۹۸
امید بخشی
- زمانیکه مشکلات انسان افزایش پیدا نموده و انسان راه چاره را بر خود بسته بیند ، ممکن است امید خود را از دست بدهد
- تجربه وتاریخ ، ثابت کرده ، همیشه انسان ها با مشکلات مختلف دست و پنجه نرم کرده و هیچگاه شرایط ایده آلی که دشواری و تنگنایی در زندگی وجود نداشته باشد ، نبوده است و این موضوع تا پایان جهان ادامه خواهد داشت
- اگر در شرایط سخت ، روح نا امیدی بر وجود انسان چیره گردد ، در عمل ، انسان رغبتی برای تلاش و کوشش نداشته و در زندگی نشاط و سر زندگی خود را از دست داده و افسرده خواهد شد
- در این میان برخی از افراد بجای اینکه روح امید را در انسان بدمند ، با سخنان خود انسان را مأیوس نموده و حالت یأس را در انسان تشدید می نمایند ؛ حال فرق نمی کند این فرد یکی از اعضای خانواده باشد یا یک دوست یا همکار یا حتّی یک طبیب در رابطه با بیمار
- در اینگونه موارد وظیفه انسان است که سعی کند با افرادی نشست و برخاست نماید که به او امید می بخشند و از هر چه که امید را در وجود او کم رنگ می کند دوری کند ، حتی اگر مطالعه ی یک کتاب ، یا شنیدن یک قصه باشد
- و این را بداند که اگر انسان با دری بسته روبرو شد ، همواره درهای دیگری وجود دارد که برای او راه گشا باشد ؛ همانگونه که خداوند هیچگاه دری را به روی بندگان خویش نمی بندد و اگر بنده ی او اشتباهی کرد و از اشتباه خود پشیمان گشت ، خداوند او را می پذیرد
