احساس رضایت

رضایت یا خشنودی به حالتی در انسان اطلاق می شود که با وجود آن ، انسان احساس خوبی نسبت به داشته های خود دارد و حضور و بودن آن را نزد خود می پسندد و میل درونی نسبت به آن دارد ، و از آنجایی که رضایت با احساس درونی انسان هماهنگ است ، طبیعی خواهد بود که انسان احساس نا آرامی نمی کند و حالت اطمینان و آرامشی بر روح او حاکم خواهد بود .

معمولاً می توان میزان رضایت را در درون خود تقویت نماییم ، و آن هنگامی است که به فوائد یک چیز اندیشه نموده و سود مندی آن را نسبت به خود در نظر بگیریم ، و از سوی دیگر قدرشناس آنچه خود داریم ولی دیگران ندارند ، باشیم و تلاش کنیم با سپاسگزاری از نعمت هایی که در اختیار داریم ، رضایتمندی را در وجود خویش افزایش دهیم ، و به موازات آن آرامش بیشتری را در زندگی تجربه نماییم .

تا خدا نخواهد

تا خداوند نخواهد برگی از درخت نمی افتد ، تا خداوند نخواهد هیچ اتفاقی نمی افتد ، تا خداوند نخواهد هیچ مولودی متولد نمی شود ، هیچ انسانی از دنیا نمی رود ، هیچ کاری به سرانجام نمی رسد ، و اگر خداوند بخواهد کاری انجام شود ، هیچ چیز و هیچ کسی نمی تواند مانع انجام آن شود ، قدرت او فوق هر قدرتی است و خواست او برتر از هر خواسته ای است ، هیچکس نمی تواند بر خدا پیشی بگیرد ، هیچکس نمی تواند از تحت سلطنت و سُلطه ی الهی خارج شود ، هیچ چیز و هیچ کسی از علم و اطلاع او ، نمی تواند پنهان گردد ، او بر هر چیز احاطه دارد و همه چیز تحت نظارت اوست ، او اگر بخواهد کاری صورت پذیرد ، اگر عالم و آدم ، جمع شوند نمی توانند جلوی آن را بگیرند و اگر نخواهد کاری اتفاق بیفتد ، اگر همه جمع شوند ، که آن کار انجام شود ، تلاش آنان بی نتیجه خواهد بود ، از این رو ، فقط او را می خوانیم و از او یاری می جوییم و یقین داریم که او هرچه بخواهد خیر است و صلاح بنده در آن می باشد .

معنای زندگی

زندگی با اعتقاد به خداوند معنا پیدا می کند ، کسیکه به خداوند اعتقادی ندارد و یا اعتقاد او به خداوند ضعیف است ، زندگی را فقط در دایره ی مادیات و خوردن و خوابیدن و ... منحصر می داند ، لذا تمام همّ و غمّ او فقط همین دنیا است ، و چون دنیا دائم در فراز و نشیب است ، هر زمان که گرفتار شود و در تنگنا قرار گیرد ، امید خود را از دست می دهد و معنایی برای زندگی کردن نمی بیند ، امّا کسیکه به خداوند اعتقاد دارد ، برای زندگی کردن خود ، هدف و علتی دارد ، و تفسیر خاصی از ناملایمات دنیا دارد و همه ی آنها را بر اساس حکمتی می بیند ، لذا در تنگنا های زندگی امید خود را به خداوند از دست نمی دهد ، و با آفریدگار خویش به راز و نیاز می پردازد ، و دوای درد خود را از خدای خود طلب می کند .

دعا می کنیم چون ...

ما دعا می کنیم ، چون به دعا کردن و در خواست از خداوند نیازمندیم ، و اگر کسی دعا نمی کند ، دلیل بر آن نیست که نیازی ندارد ، بلکه یا نیاز های خود را احساس نمی کند و یا توجّه ای به فقر وجودی خود ندارد ، و در حقیقت خود را از یک ظرفیت بزرگ معنوی که ارتباط با خداوند است محروم نموده ، و خویشتن را از فیوضاتی که از این راه می تواند به آن دست پیدا کند ، بی بهره نموده است ، در حقیقت چنین شخصی مانند کسی می ماند که سرمایه و گنجی بزرگ در کنار اوست و به علت نا آگاهی ، از آن استفاده نمی کند ، و از آنجایی که دعا کردن ، نوعی ارتباط با خداوند است ، دسترسی به آن نیز بسیار آسان است و با یک توجّه قلبی به خداوند ، این ارتباط حاصل شده و پس از آن است که انسان می تواند نیاز های خود را با خالق خویش در میان گذارد ، هر چند که خداوند از تمام نیاز های بندگان خویش آگاه است ولی ، خود خواسته که بندگانش او را بخوانند و از این طریق با او مرتبط شده و به قُرب او دست یابند .

برای یکدیگر دعا کنیم !

عالم خلقت ، عالم اسباب و علل است ، و هیچ اتفاقی در این عالم بدون دلیل اتفاق نمی افتد ، هر چند ما از بسیاری از علت ها ، با خبر و آگاه نیستیم ، لذا به این حقیقت ایمان داریم که پدیده های کوچک و بزرگی که در این دنیا به وقوع می پیوندد ، تابع یک سری از علل  است که فقط خداوند از آنها با خبر است ،  ایمان به چنین حقیقتی ، برای ما در هنگام سختی ها و ودشواری های زندگی ، نوعی آرامش معنوی را به ارمغان می آورد ، خیلی از ما وقتی با یکدیگر روبرو می شویم ، به یکدیگر التماس دعا می گوییم ، هر چند ممکن است ما از کنار چنین سخنی به آسانی عبور کنیم و آن را خیلی جدّی نگیریم ، ولی در واقع ، گاه دعا کردن برای شخصی مشکل او را برطرف می کند ، هر چند طرف مقابل نمی داند ، چگونه مشکلش برطرف شده و یا حتی دعا کننده ، نداند که بر اثر دعای او ، گشایشی در کار دیگران ایجاد گردیده است ، لذا شایسته است که دعا کردن در حق دیگران را کوچک نشماریم ، که چه بسا دعای ما به لطف خداوند در حق آنان ، نتیجه دهد .

التماس دعا !

لذت دعا کردن

 

دعا و نیایش ،  از آنجایی که نوعی ارتباط با خداوند است ، آرامش خاصی را به انسان می بخشد ، و کسانی که لذت دعا کردن را چشیده باشند ، هیچگاه حاضر نیستند دست از دعا کردن بردارند ، زیرا دعا ، سخن گفتن با خداوند است ، و خداوند نیز شنونده ی دعا و در خواست بندگان خویش است ، و هنگامیکه بنده به علم و معرفتی برسد که در محضر خداوند قرار گرفته و خداوند در خواست او را می شنود و از آن آگاه است ، لذتی وصف ناشدنی به او دست می دهد زیرا می داند ، خالق و آفریننده ی او از حال او با خبر است و صدای او را می شنود و از نیاز او آگاه است ، لذا برای بنده ی با ایمان هیچ حالتی بالاتر از این حالت نمی باشد که با خالق خود سخن گوید و درد و ناراحتی خود را با او در میان بگذارد .

ما سراسر نیازیم

 

شاید باور نکنیم که برخی از افراد هستند که تا به حال دعا نکرده اند ، و هنگامیکه از آنها در این باره سوال می کنیم ، می گویند : ما نیاز و حاجتی نداریم که برای آن از خداوند در خواستی کنیم ! ،  در صورتیکه اینگونه افراد از این موضوع غفلت دارند که ما هر چه داریم از خداست ، از هستی ِما گرفته تا تمام نعمت هایی که از آن استفاده می کنیم ، بنابراین تمام وجود انسان را فقر و نیاز فرا گرفته و اگر خداوند لحظه ای نظر لطف خود را از ما بردارد ، ما تمام آنچه را داریم از دست خواهیم داد ! ، لذا انسان می تواند برای بقاء نعمت هایی که در اختیار دارد از خداوند در خواست کند ، مثلاً دعا کند که تا آخرین لحظه ی عمرش ایمان ، همراه او باشد و با ایمان از دنیا برود ، از خداوند بخواهد به او توفیق انجام کارهای نیک را بدهد ، از خداوند بخواهد سلامتی از او گرفته نشود و بیمار نگردد و یا برای حل مشکلات دیگران دعا کند و شفای بیماران را از خداوند طلب نماید

دعا یعنی ...

دعا یعنی خواندن ، صدا کردن ، ندا کردن ، و کسی که دیگری را می خواند حتماً نیازی دارد که می خواهد او نیازش را برطرف نماید ، حال چه کسی می تواند نیاز انسان را برطرف کند ؟ چه کسی است که از نیاز ما با خبر است بدون اینکه آن را بر زبان بیاوریم ؟ چه کسی است که سراسر وجود ما را نیاز قرار داده ؟ چه کسی است که فرمان داده مرا بخوانید و از من بخواهید تا به شما عطا کنم ؟ چه کسی است که صدا کردن او به ما آرامش می دهد ، هر چند به دلیلی حاجت ما را ندهد و به تاخیر بیندازد ؟ چه کسی است که بداند چه چیزی به سود ماست و چه چیزی به زیان ماست ؟ چه کسی است که فقط خیر ما را می خواهد ؟ چه کسی است که اگر خواسته ی ما به زیان ماست به ما نمی دهد و ما به خاطر نا آگاهی دائم بر خواستن آن اصرار می کنیم ؟ چه کسی است که هر چه او را می خوانیم بیشتر به او مشتاق می شویم ؟

او کسی است که هیچ نیازی ندارد و بی نیاز مطلق است ، و ما به شدت به او وابسته و نیازمندیم ، پس فقط او را بخوانیم !

بخوانید مرا تا ...

اینکه کسی همه چیز را در اختیار انسان قرار دهد ، و از او بخواهد که باز از من بخواه تا به تو ببخشم ، این نهایتِ جود و بخشش نسبت به انسان است که بطور مطلق آن را در کسی جز خداوند نمی توان سراغ گرفت  ، ولی همه ی انسان ها به این معرفت نرسیده اند که خواسته های خود را از او در خواست کنند و شاید فکر می کنند ، به تنهایی با تلاش خود می توانند به خواسته های خویش برسند ، گرچه هر کسی وظیفه دارد برای دست یابی به مقصود ، تلاش نماید ، امّا همیشه تلاش انسان نمی تواند کافی باشد و هر تلاشی به مقصود نمی رسد و گاه موانعی در کار است که ما را از رسیدن به هدف باز می دارد ، و گاه نیز آنچه را انسان می خواهد به صلاح او نیست و خود از آن ، آگاهی ندارد ، بنابر این اگر از او در خواستی نمودیم و به مقصود نرسیدیم ، این لطفی بوده که در حق ما انجام شده ، چون ضرری از ما دور شده که خود از زیان آن آگاه نبوده ایم

کسب معنویت

دعا و نیایش یکی از راه های ارتباط با خداوند و وسیله ای برای کسب معنویت است ، دعا انسان را به منبع علم ، قدرت و رحمت الهی متصل می گرداند و انسان ، در پرتو ارتباط با خداوند می تواند آرامشی معنوی را تجربه نماید و این آرامش ، به سهم خود تاثیر بسزایی در سلامت معنوی انسان خواهد داشت