۱۲
آذر ۹۹
هنگامیکه آفریننده را دارای علم و حکمت دانسته و آنچه را آفریده است بر اساس حکمت و مصلحت بدانیم ، هر چند ممکن است جهت آن بر ما روشن نبوده و از حکمت آن با خبر نباشیم ، در این صورت با هر اتفاقی در عالم و در وجود خود رو برو شویم ، آن را بدون هدف و لغو و بیهوده ندانسته و هیچگاه در تفسیر هیچ موضوع و پدیده ای دچار پوچی و سردرگمی نخواهیم شد ، از این رو اگر در دنیا با برخی از مصائب و ناملایمات روبرو شویم ، آن را بیهوده و بی هدف تفسیر نخواهیم کرد و در جایی که نیازمند صبر و شکیبایی باشد ، به راحتی صبر نموده و در برابر ناملایمات بی تابی ننموده و زبان به ناسپاسی و نارضایتی باز نخواهیم کرد .
