۱۹
شهریور ۹۸
سوگواری
- انسان بطور طبیعی ، وقتی چیز محبوبی را از دست دهد ، حالت غم و اندوه به خود می گیرد و در شرایطی نیز در فراق محبوب خویش اشک می ریزد ، همانگونه که با رسیدن به محبوب خود ، شاد گردیده و اندوه او برطرف می شود ، از این رو در میان تمام ملت ها در طول تاریخ سوگواری کردن در مرگ عزیزان وجود داشته و هر کدام طبق آداب ورسومی مخصوص به این امر اقدام می کرده اند .
- انسان ها از طریقِ سوگواری در مرگِ عزیزانِ خود ، ضمن تخلیه ی هیجانات ناشی از فقدانی که دچار آن شده اند ، به نوعی ارادت ، محبتِ و وابستگی خود را به عزیز از دست رفته نشان می دهند ، و سعی می کنند از این طریق ، یاد او را زنده نگاه داشته و پس از آن ، بر مزار او حاضر شده ، برای او لطف و رحمت الهی را طلب نموده و این را نوعی احترام و ادای وظیفه نسبت به او به شمار می آورند .
- شرکت در مراسم سوگواریِ دوستان و خویشاوندان ، نوعی احترام گذاشتن و همدردی با فرد مصیبت دیده تلقّی می گردد و موجب تسلّیِ خاطر برای بازماندگان خواهد بود ، فرایند سوگواری از ابتدا تا انتهای آن به ویژه اگر همراه با همدردی دیگران باشد ، بطور طبیعی شرایطی را فراهم می کند که فردی که عزیز خود را از دست داده ، شرایطِ فقدان و از دست دادن را بهتر پذیرا شود و با موضوع مرگ عزیزانِ خود سازگاری بیشتری پیدا کند .
- در این راستا ، سوگواری نمودن در هنگام از دست دادن و شهادتِ رهبران الهی به ویژه عزاداری کردن برای سالار شهیدان امام حسین علیه السلام و تکرار هر ساله ی آن ، ضمن زنده نگاه داشتن یاد و مکتب آن بزرگواران ، نوعی اعلام بیعت ، پایبندی و تجدید پیمان نسبت به آرمان های ایشان بوده ، و علاوه راهی برای ارتباط با اولیای الهی می باشد و نقش عمده ای در کسب سلامت معنویِ انسان خواهد داشت .
