۲۱
تیر ۹۸
تنهایی
- انسان موجودی اجتماعی آفریده شده و خواهانِ ارتباط با همنوعان خویش است ، در سایه ی این ارتباط است که به نیاز های مادی و معنوی او پاسخ داده می شود و زمینه ی پیشرفت و موفقیّت های دیگر او فراهم می گردد
- اگر بنا به دلایلی این ارتباط محدود شود ، و انسان هرچه بیشتر تنها گردد ، این تنهایی در آغاز، سلامتِ ذهن و روان او را به چالش کشیده و در ادامه سلامت جسمی او نیز در معرض آسیب قرار خواهد گرفت
- سالمندانی که دامنه ی فعالیت های اجتماعی آن کاهش پیدا نموده و توانایی جسمی آنان به ضعف گراییده است در معرض تنهایی و کم توجّه ای اطرافیان قرار گرفته و سلامت روانی آنان با تهدید مواجه می گردد ، علاوه برآنان بیمارانی که مدت بیماری آنان طولانی گردیده وشرایط سخت و دشواری را تجربه می کنند ، نیز در معرض چنین مشکلاتی قرار می گیرند
- حمایت هایِ مادی و معنوی ، جسمی و روحی ، عاطفی و احساسی ، از سوی خانواده ، اطرافیان و افراد جامعه ، نسبت به کسانی که به نوعی تنهایی را تجربه نموده و مورد بی مهری و بی توجّه ای دیگران قرار گرفته اند ، می تواند تا حدودی آنان را از بحران های پیش رو رها ساخته و مرهمی بر درد های آنان باشد
